18. Τι θα κάνουμε με την ελίτ

Στον περιορισμένο ελεύθερό του χρόνο, όταν δηλαδή δεν αντιδικούσε με το είδωλό του στον καθρέφτη, όταν δεν προσπαθούσε ανεπιτυχώς να γράψει κάτι, όταν δεν τριγυρνούσε στους δρόμους φορώντας μαντίλι στα μάτια και ωτοασπίδες στ' αυτιά, ο Μανώλης σκαρφιζόταν βασανιστήρια για τους ελιτιστές, όλους αυτούς που, μια ζωή με τη μούρη στην κουλτούρα, την τέχνη και τα βιβλία, το μόνο που μάθανε είναι να κοιτούν περιφρονητικά και αφ' υψηλού την πλέμπα σηκώνοντας τη μύτη τους ψηλά. Από των άλλων, των κοινών ανθρώπων τις μύτες δεν έχει καμία διαφορά, κι αυτονών η μύτη μύξες και τρίχες έχει. Μια μέρα οι μανώληδες όλων των εθνών θα πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και οι μόνοι που θα έχουν κάτι να φοβηθούν θα είναι οι ελιτιστές και οι σνομπαρίες, που και πάλι δηλαδή τι να φοβηθούν από τους μανώληδες, οι μανώληδες του ντουνιά είναι άκακοι. Το χειρότερο βασανιστήριο που μπορούσε να σκεφτεί ο Μανώλης για τους ελιτιστές ήταν να τους κλειδώσει στο δελφινάριο και να βλέπουν τα άπαντα του Μάρκου Σεφερλή, non stop, τρώγοντας κακοψημένες μπριζόλες και κρύες τηγανιτές πατάτες. Την ίδια στιγμή έξω, η πλέμπα θα  γλεντούσε ακούγοντας τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, την Κρατική Ορχήστρα, τη Συμφωνική της Βιέννης -και δεν ξέρω ποιον άλλο με φράκο και κασκόλ- να συνεργάζονται με πλανόδιους μουσικούς, χάλκινους, τσιγγάνους, που θα παίζανε βαλκανικούς ρυθμούς, κλαρίνα από τα Σέρρας και θρακιώτικα από την αχμ... από τη Θράκη, κι από δίπλα τα φρικιά να στρίβουνε τσιγάρα σε σκα πανκ ρυθμούς. Κι οι ποιητές σαν τον Μανώλη θα απαγγέλνουν στίχους ποίησης σπουδαίας, της προεπαναστατικής, προμανωλιακής περιόδου, και μετά από κάθε στροφή σειρά θα παίρνει ο κάθε λουμπενάριος που μεθυσμένος από το κρασί της νίκης θα ασκείται στην ποιητική τέχνη κατεβάζοντας άτεχνα πρόστυχα δύστυχα δίστιχα, μέχρι που η συνεχής άσκηση, το διαρκές γλέντι, θα γεννήσει μια νέα τέχνη, αυθεντικά λαϊκή και συνάμα υψηλή. Και θα χιμήξουν οι λουμπενάριοι ποιητές στο Δελφινάριο να απελευθερώσουν τους παλαιο-ελιτιστές που με τόση πλύση εγκεφάλου θα έχουν γίνει τομπούλο ράσα και με δικτυωτά καλτσόν και φωσφοριζέ κορμάκια θα πλαισιώσουν τη νεα παράσταση του Μάρκου Σεφερλή, που πλέον θα είναι γραμμένη από τον κάθε έναν λουμπενάριο πραγματικό ποιητή.

Ναι, είναι η ώρα που ο Μανώλης πρέπει να πάρει το χάπι του.