Εκείνη τη μέρα του Μανώλη δεν του μιλούσε κανείς. Ούτε καν το κορίτσι. Που συχνά του μιλούσε. Και που άπαντες θεωρούσαν ότι μπορεί και να μην υπάρχει παρά μόνον μέσα στο μυαλό του Μανώλη, άπαντες δηλαδή ο εξαφανισμένος Αργυρίου, ο συμπάσχων ταμίας του ασφαλιστικού του φορέα που τα παράτησε όλα για να πάει να γίνει ροδακινοπαραγωγός και να εξοντώσει την ανθρωπότητα, ο γιατρός του Μανώλη που του έγραφε τα χάπια με το τσουβάλι, ο φαρμακοποιός που του έδινε τα χάπια και αδημονούσε για τη μηνιαία ακαπέλα ερμηνεία των Σωλήνων των Λοστ Μπόντιζ μαζί με τον Μανώλη, η Τζοάνα, η αλκοολικιά, ζόρικη και κωλοπετσωμένη ατζέντισσα του Μανώλη, που του 'χε βρει αυτή τη δουλειά σε ένα ντοκιμαντέρ για ανθρώπους σαν και αυτόν, όχι όμως άγνωστους συγγραφείς, αλλά μοναχικούς ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, που αποστήθιζαν τσιτάτα νεκρών γερμανών φιλοσόφων, αλλά και το είδωλό του στον καθρέφτη, που είχε συμφωνήσει να συνοδεύσει τον Μανώλη στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ, προς αγανάκτηση των παραγωγών, διότι ο Μανώλης έπεισε την Τζοάνα να διαπραγματευτεί και εντέλει να αποσπάσει μισθό και για το είδωλό του, που ωστόσο σήμερα, κατσούφικο, ούτε κι αυτό του μιλούσε και καθόταν σιωπηλό στον καθρέφτη, προσεχτικά ακουμπισμένο στη διπλανή από τον Μανώλη θέση του λεωφορείου, όρθιο δίπλα στην οποία στεκόταν ένα χλωμό, κάτασπρο σαν το φάντασμα κορίτσι, με αέρινο μαύρο φουστάνι, που κοιτούσε επίμονα στον Μανώλη σαν να ήθελε κάτι να του πει, όμως ο Μανώλης την ημέρα εκείνη ούτε άκουγε ούτε έβλεπε τίποτε, είχε πάλι φορέσει το μαντίλι στα μάτια και τις ωτοασπίδες στα αυτιά, να μη βλέπει, να μην ακούει τίποτε και κανέναν, και κάπως έτσι το κορίτσι, απογοητευμένο, αφού έδωσε δυο τρεις γροθιές στον αέρα, χόρεψε μέχρι την πόρτα, πάτησε το κουμπί και κατέβηκε στην επόμενη στάση και κάπως έτσι ο Μανώλης έχασε την ευκαιρία να γνωρίσει στην πραγματική ζωή με (λίγη) σάρκα και (μπόλικα) οστά το κορίτσι που συχνά πυκνά του μιλούσε μέσα στο κεφάλι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου