12. Ενα πεκινουά στη βιτρίνα

Τον είδε στη Σβώλου, σκυφτό, γονατιστό, με τη μούρη κολλημένη στο τζάμι της βιτρίνας, να βγάζει μπεμπεκίστικους ήχους και να κάνει γκριμάτσες, να στέλνει φιλάκια, να κάνει αγαπούλες στο σκυλάκι, που κι αυτό του έκανε χαρές, μέσα στο γυάλινο κλουβί του.

Ο Μανώλης έμεινε να τον κοιτάζει κάμποση ώρα σκεφτικός. Γονάτισε δίπλα του και κόλλησε κι αυτός τη μούρη του στο τζάμι, αλλά το είδωλό του δεν καθρεφτιζότανε επαρκώς στη βιτρίνα του πετ σοπ, η μορφή του μπλεκόταν, αρκετά αρμονικά είναι η αλήθεια, με τη μορφή ενός πεκινουά, κακάσχημου, μελαγχολικού, ψωριάρικου. Εβγαλε από την τσάντα τον καθρέφτη, που πάντα κουβαλούσε μαζί του, και το είδωλό του πρόβαλε πεντακάθαρο, φτυστό ο Μανώλης, να τον κοιτά και να τον περιγελά.
Ο φιλόζωος από δίπλα σηκώθηκε, κοίταξε άγρια τον Μανώλη: Μα τρελάθηκες, άνθρωπε μου; Τι είν' αυτά που κάνεις;

Ο Μανώλης είχε κολλήσει τη μούρη του στο τζάμι του καθρέφτη, που τον είχε ακουμπήσει πάνω στη βιτρίνα του πετ σοπ, ανάμεσα σε αυτόν και στο πεκινουά, και προσπαθούσε να μιμηθεί τους μπεμπεκίστικους ήχους και τις γκριμάτσες του αλλουνού, έστελνε φιλάκια κι έκανε αγαπούλες στο είδωλό του στον καθρέφτη.

Ρε δεν πάει καλά ο κόσμος, είπε ο φιλόζωος και έφυγε. "Με μεγάλες δρασκελιές", που θα έλεγε κάποιος λογοτεχνης.

Του το 'χε πει η ατζέντισσά του, η Τζοάνα, του Μανώλη: σου λείπει εκφραστικός πλούτος, Μανωλάκη. Αυτή μιλούσε για τα γραφτά του. Αυτός νόμιζε πως μιλούσε για την καριέρα του ως ηθοποιού, που άνοιγε διάπλατα μπροστά του μετά το πεντάλεπτο περασμά του, τρία λεπτά αυτός και δύο το είδωλό του στον καθρέφτη, από το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τα προβλήματα ψυχικής υγείας στην Ελλάδα της κρίσης. Το τρίλεπτο του Μανώλη κόπηκε στο μοντάζ, αλλά το δίλεπτο του ειδώλου του μπήκε κανονικά στην ταινία και ήταν καταπληκτικό. Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν το είδωλο του Μανώλη στον καθρέφτη. Ο ίδιος ο Μανώλης δεν το παραδεχόταν ανοιχτά, αλλά, κρυφά μέσα του, ήταν περήφανος για το είδωλό του στον καθρέφτη. Και τώρα αυτή η παλιοτζοάνα τολμά να του λέει ότι του λείπει εκφραστικός πλούτος;

Είχε αρχίσει να πειραματίζεται λοιπόν. Με τον καθρέφτη στο χέρι τριγυρνούσε δεξιά και αριστερά παραμονεύοντας για μια έκφραση συναισθηματικού πλούτου απ' τους τριγύρω, ένα ξέσπασμα θυμού, χαράς, γέλιου ή δακρύων. Πήγαινε δίπλα στις μελαγχολικές κοπέλες στα παγκάκια του Λευκού Πύργου και προσπαθούσε να μιμηθεί την έκφρασή τους, να ξεπατικώσει την ερωτική απογοήτευσή τους, πήγαινε στην Τούμπα για να αντιγράψει την οργή του παοκτσή για τη διαιτησία, αναζητούσε την ερωτική έκσταση στο πρόσωπο κάποιου ματάκια που τραβάει μαλακία βλέποντας ένα ζευγάρι να το κάνει στα κρυφά πίσω απ' τους θάμνους. Παντελής αποτυχία. Οχι μόνο δεν προλάβαινε να αποτυπώσει, να αντιγράψει, το συναίσθημα του άλλου, αλλά συνήθως έτρωγε και ξύλο. Κάποιοι φωνάζαν και την αστυνομία. Μόνο την έκφραση ενός συναισθήματος από τα πρόσωπα των προτύπων του είχε προλάβει να αντιγράψει ο Μανώλης: Την έκφρασή τους όταν τον παίρνανε χαμπάρι να τους κοιτά και να προσπαθεί να μιμηθεί την προηγούμενη έκφρασή τους κάνοντας γκριμάτσες στον καθρέφτη που κρατούσε στο χέρι. Η έκφραση αυτή ήταν της απέχθειας. Κα κάπως έτσι ο Μανώλης τριγυρνά στην πόλη κοιτώντας με απέχθεια τους πάντες και τα πάντα. Αλλά δεν τη νιώθει, με νιώθεις;