Εκτός σειράς

Η δικιά σου είναι πιο μεγάλη.

Νομίζεις;

Ναι, βρε μαλάκα, δεν το βλέπεις;

Εμένα σαν να μου φαίνονται ίδιες.

Όχι, λέμε. Είναι πιο μεγάλη η δικιά σου.

Κοιτούσαν και μετρούσανε ο ένας του άλλου. Τις φαλάκρες. Ο Μανώλης και το είδωλό του στον καθρέφτη. Κατέληξαν ότι του Μανώλη ήταν μεγαλύτερη.

Καμιά φορά δεν την πιάνω, είπε του ειδώλου του στον καθρέφτη ο Μανώλης.

Δεν θα το ‘λεγα. Συνεχώς με την ψωλή στο χέρι είσαι, Μανώλη.

Την ειρωνεία, ρε φίλε, την ειρωνεία εννοώ. Γεμίσαμε σαρκασμούς και ειρωνεία, υπονοούμενα και τρολιές. Ολοι λένε το αντίθετο απ’ αυτό που εννοούν.

Και σε χαλάει αυτό, βρε χάπατο;

Ε, ναι ρε συ. Κουράστηκα να κολυμπάω στα θολά νερά της αβεβαιότητας. Μου λείπει η κυριολεξία, κάποιος να λέει αυτό που εννοεί και να εννοεί αυτό που λέει. Θέλω μια άποψη στέρεα, ξεκάθαρη, να πατήσω γερά πάνω της…

… και να τη λιώσεις; Πάχυνες τώρα τελευταία, Μανώλη.

Βρε σάλτα και γαμήσου, τι κάθομαι και σου μιλάω;

Μανώλη, για πες μου, τι έκανες τόσο καιρό; Γιατί έχεις τόσο καιρό να γράψεις;

Δεν ξέρω.

Να σου πω εγώ;

Ξέρεις;

Όλα τα ξέρω.

Για λέγε.

Αναρωτιόσουν αν η ευτυχία καμιά φορά φέρνει και λίγη αλαζονεία.

Εγώ;

Ναι ντε. Και μετά, σήκωσες αδιάφορα τους ώμους και είπες «ας είν’ καλά η μιζέρια μου, από την αλαζονεία τουλάχιστον γλίτωσα».

Σοβαρά;

Ετσι όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Εδώ στεκόμουν εγώ, κι εσύ ακριβώς απέναντί μου, όπως τώρα καλή ώρα.

Και μετά;

Μετά χτενίστηκες και είπες «βρε δεν πα’ να καίγεται το σύμπαν, εγώ θα βγω και θα μεθύσω». Και σου είπα τι χτενίζεις βρε παλιοκαράφλα, που δεν σου ‘χει μείνει τρίχα, και μου είπες να κοιτάω τα χάλια μου και τις βγάλαμε και τις μετρήσαμε και αποφασίσαμε ότι την έχεις πιο μεγάλη. Τη φαλάκρα.