Ο κόσμος μετά

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Αργυρίου,
ψυχοπαθή δολοφόνου, φίλου του Μανώλη

 

Όταν πια θα έχω καταστρέψει τον κόσμο, θα βλέπω όλη μέρα βίντεο στο youtube, μνημεία της ανθρώπινης δραστηριότητας, βίντεο με γάτες, σκυλιά, μωρά, ηθοποιούς, μοντέλα και τραγουδιστές, θα βλέπω συναυλίες από τα αγαπημένα συγκροτήματα και θα απολαμβάνω τα πρόσωπα των ανθρώπων που θα έχω εξολοθρεύσει και που τόσο θα μου λείπουν, θα απολαμβάνω και θα εκλαμβάνω ότι απευθύνονται σε μένα το χειροκρότημα και  οι κραυγές του πλήθους στο κενό ανάμεσα στα τραγούδια της συναυλίας, θα πανηγυρίζω μαζί με τους οπαδούς κάθε γκολ κάθε ποδοσφαιριστή κάθε ομάδας και θα ερωτεύομαι κάθε ξανθιά παρουσιάστρια που κάθεται σταυροπόδι φορώντας αποκαλυπτικό μίνι και πάρα πολύ ψηλές μπότες, θα σκοτώσω, αφού δεν θα μου έχει μείνει τίποτε άλλο να εξολοθρεύσω, όλα τα αλτερ ίγκο μου και θα πίνω κρασί και θα προσέχω το κενό ανάμεσα στα χτυπηματα των ντράμερ και δεν θα με νοιάζουν οι ειδοποιήσεις και τα μέηλ και αν έχει κάτι κάποιος να μου πει, που συνήθως κανείς ποτέ δεν είχε κάτι να μου πει, θα μεθύσω στο διηνεκές, θα τρέφομαι με λουλούδια, θα δαγκώνω τ’ αγκάθια τους και θα ματώνουν τα χείλη μου και θα χορεύω στο στενό διάδρομο στο χωλ και θα χτυπώ τα πόδια μου στις γωνίες και έξω από το μπαλκόνι θα είναι πάντα πολύ νωρίς το πρωί, φθινόπωρο, με σιγανή βροχή, η καλύτερη ώρα, ο καλύτερος καιρός, γαμώ τις νύχτες και τα καλοκαίρια, και τα βλέφαρά μου θα είναι πάντα βαριά, τα μάτια μισόκλειστα και δύο, τρεις και τέσσερις εικόνες μαζί θα μπερδεύονται από κάτω τους και θα συνεχίσω να χρωστώ λεφτά, αλλά δεν θα υπάρχει κανείς να τα ζητήσει, και να αγαπώ κρυφά και φανερά και να βροντοφωνάζω στους δρόμους στίχους, συνθήματα, βωμολοχίες, αλλά δεν θα μου καίγεται καρφί, γιατί κανείς δεν θα υπάρχει να με ακούσει, αφού θα τους έχω όλους εξολοθρεύσει, και δεν θα μπορεί κανείς να πια να με βρει, να με πάρει τηλέφωνο απροειδοποίητα ή να χτυπήσει την εξώπορτα την ώρα που ακούω πολύ δυνατά Nick Cave και να είναι η εφορία ή κάποιος άλλος κακός, και το καλύτερο όλων είναι ότι δεν θα μπορώ εγώ να βρω κανέναν, ούτε γνωστό, ούτε και άγνωστο, μέγα ευτύχημα θα είναι αυτό, γιατί το έχουμε πει, οι άνθρωποι πλήγώνουν ο ένας τον άλλον, άθελά τους αλλά και σκόπιμα, αυτά για την ωρα, κάτσε να σηκωθώ να ξεμουδιάσω, θα παψω να ανοίγω καρτέλες καρτέλες στο μοτζίλα που όλο κρασάρει, θα πάψω να πατώ εφ πέντε, να γράφω εξυπνάδες, να είμαι πνευματώδης, συγκρατημένος, θα παρασυρθώ επιτέλους, θα αφεθώ στα άκρα, θα κάνω ό,τι σκάτα μου κατεβαίνει στο μυαλό, ακόμη και αυτά που ξέρω ότι δεν πρέπει να κάνω, μόνο που ακριβώς επειδή θα τους έχω εξολοθρεύσει όλους, δεν θα υπάρχει κανείς τριγύρω για να κάνω οτιδήποτε μαζί του και δεν θα φοβάμαι μη με θεωρήσουν ψυχάκια, υπερβολικό, αλκοολικό, αισθηματία, γελοίο, δεν θα φοβάμαι να ερωτευτώ, γιατί δεν θα υπάρχει κανείς τριγύρω, θα έχω επιτέλους πετύχει την τέλεια ανθρωπομόνωση.