1

- Ζόρικο πράγμα η επίγνωση της μετριότητας, ε Μανώλη;
- Σκάσε.
- Σου φέρνει απόγνωση η μετριότητά σου, βρε Μανώλη;
- Σκάσε, είπα.
- Κι εκείνο το γκομενάκι; Πότε θα της πεις την αλήθεια;
- Δεν θα της πω τίποτε. Σκάσε. Βάλε να πιούμε.
Εβαλε. Ήπιαν. Κάπνισαν. Σιωπηλοί. Ο ένας απέναντι από τον άλλον. Το είδωλο στον καθρέφτη κι ο Μανώλης όρθιος μπροστά στο νιπτήρα. Φτυστοί. Με βλέμμα χαμένο. Δεν τολμούσαν να κοιταχτούν στα μάτια. Ντρέπονταν o ένας για τον άλλον. Αλλά δεν είχαν παρά μόνον ο ένας τον άλλον. Κανέναν άλλον δεν άντεχαν, κανείς άλλος δεν τους άντεχε.
Τελευταία δεν βλέπονταν συχνά. Το είδωλο στον καθρέφτη ανησυχούσε για τον Μανώλη. Τον αγαπούσε περισσότερο απ' ό,τι ο Μανώλης το είδωλό του στον καθρέφτη. Είχε την εντύπωση πως ο Μανώλης το απέφευγε. Το πλήγωνε βαθύτατα αυτό. Μια φορά, πριν από μήνες, μεθυσμένοι κι οι δυο, ο Μανώλης σήκωσε το χέρι του να χτυπήσει το είδωλό του στον καθρέφτη, σε βαρέθηκα καργιόλη, ουστ απ' εδώ. Το είδωλο στο καθρέφτη σπάζοντας δεν είχε άλλη λύση από το να αμυνθεί. Δώδεκα ράμματα έκανε στο χέρι ο Μανώλης. Εφτά χρόνια γρουσουζιά. Από τότε, κάθε φορά που το είδωλο στον καθρέφτη έβλεπε τον Μανώλη, τον έβρισκε σε ολοένα χειρότερη κατάσταση: αχτένιστο, τα μαλλιά λαδωμένα, γεμάτα πιτυρίδα, η ξηροδερμία σε έξαρση, αξύριστο, τα μάτια κόκκινα, μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, εξανθήματα γεμάτα πύον στο πρόσωπο. 
Πώς είσαι έτσι, ρε Μανώλη; τον ρώταγε. Αυτος δεν απαντούσε. Τι σου συνέβη, ρε Μανώλη; Τίποτε ο Μανώλης, το βλέμμα θολό στο κενό. Το είδωλο στον καθρέφτη κάτι είχε ψυλλιαστεί. Κάτι συνέβαινε με το κορίτσι. Το κορίτσι, ανυποψίαστο, δεν ήξερε, δεν είχε ιδέα. Κι ο Μανώλης δεν το παραδεχόταν καλά-καλά ούτε στο είδωλό του στον καθρέφτη.
Σύνελθε Μανωλη, δεν είναι ζωή αυτή που κάνεις. Ο Μανώλης, σαν να βγήκε από το λήθαργο, προσπάθησε να κεντράρει με το  βλέμμα, ρούφηξε τα μάγουλα κι έφτυσε το είδωλό του στον καθρέφτη. Εσβησε το φως, έκλεισε και την πόρτα, να μην ακούει τις διαμαρτυρίες του άλλου. Αύριο πάλι, στο ίδιο μέρος. Καληνύχτα.